ergenliğe girmeden hemen önce babamın bana şöyle dediğini hatırlıyorum:
'yakında, gördüğün her kadına 'o açıdan' işe yarar mı diye bakıcaksın'
(herhalde kendi ergenliğini düşünüyodu)
çok geçmeden haklı çıktı.
yıllar sonra, daha yeni, vazgeçtim bu alışkanlıktan, ama sonunda vageçtim..
coelho kendi acemiliğini anlatırken genç yazarlarda bi metafor tutkusu olduğunu söylüyo, (bişeyleri bişeylere benzetme hastalığı..)
bi süredir kafam böyle çalışıyo, benzerlikler ve farklılıklar
TSM korosunda sarhoş levent kırca gibi gözüme batıyo,
eğer üşenmeyip oturup yazarsam bu benzetmeleri yaptığım şeyin edebiyat olduğunu zannediyorum..
biliyorum bu da geçicek...
her zaman olduğu gibi yarım bıraktığım
alegorik romanlar
yarım kalan ilişkiler gibi -----
sevgilimle von trier in melancholia'sını seyrettik, kuzeye meraklı bi güneyli,
uzaya meraklı bi dünyalı gibi seyrettim filmi,,
everest'e çıkıp
melancholia gezegenine
gel buraya
hazırım sana
demek istedim
(filmde kirsten dunst farklı bişey yapmıyodu)
sevgilimle sadece film seyretmiyoruz tabii, ders de çalışıyoruz;
freud, klein, winnicott, bowlby, gessel, erikson, kohlberg...
tekrar yalnız kalma pahasına; melancholia gezegenini üzerime çağırır gibi,
üstüne gidiyorum onun,
kendine karşı acımasız olması gerektiğini,
dürüstlüğü sadece kendine borçlu olduğunu söylüyorum,
çalışırken ve karşılığını alırken yalnız olduğunu söylüyorum
böyle şeyler yaparken adnan hoca gibi hissediyorum,
' kızım ışıkları kapa da ders çalışalım ' dememek için zor tutuyorum kendimi,
belki bi lise mezunu olarak psikoloji master'ı yapan birine sahte bi üstünlük sağlamak istiyorumdur..
belki
hapiste hukuk okuyan mahkuma benziyorumdur, tekrar terapistin karşısına çıktığımda freud artık benm tarafımda demek istiyorumdur,
belki de
ergenlik öngörülenden uzun sürmüştür,
belki ben en sonunda kimseye benzemek istemiyorumdur, belki ben, ben olmak istiyorumdur...
melancholia and mourning'i yazan freud çok severmiş yvette guilbert'i
http://www.youtube.com/watch?v=lj3vESoqaCg
